Prandelli'nin çığlığı

Prandelli'nin çığlığı

Kenan Başaran

Şu günlerde pandemi sürecinin yıldönümündeyiz. En azından bizim için öyle. Çünkü biz, geçen yıl bu zamanlar meskenlerimize ve maskelerimize mahkûm olduk...

Futbol dünyası, tüm bu geçen zamanda sadece düşen gelirleri dert edip, "Maçlar ne zaman seyircili oynanacak" diye sordu, durdu...

Futbolun federasyonu, 'ölümüne maç' şiarıyla, sahaya en az 9 kişi çıkmayanı hükmen mağlup sayacağını ilan etti. Lig ya bitecek ya bitecek! Yoksa? Mazallah dünyanın sonu gelir!

Oysa felsefeciler seferber olmuştu: Pandemiyle birlikte artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak! Üç aşağı beş yukarı, her şey eskisi gibi gırla devam ediyor.

Tedbirler biraz gevşetilince vaka sayıları yine zıplıyor ve en iyimser senaryolar 5 dakikada çöp oluyor. Aşı bekleyenlere şiirler okunuyor. Fena da sayılmaz. İlaç değil şiir lazım bize aslında ya, neyse....

Yine herkes birinciliğin peşinde koşuyor. İkinci, üçüncü, dördüncü olmanın bir kıymeti yok. "Bu bir oyun, düşen de olur" diyen hiç yok.

Bu ticari bir oyun çünkü. Gariptir her turnuvanın '1' kazananı olsa da, herkes, sanki hep beraber o '1' olunabilecekmiş gibi davranıyor. Ve öyle olmayınca da suçlular aranıyor.  "Suçlu ayağa kalk!" emrinin muhatabı da her daim teknik direktörler oluyor. Elbet kabahatin büyüğü onların. Gelirken hiçbir ilkeleri olmuyor. İlkesizce geldikleri için ilkesizce de gönderiliyorlar.

Bir kapıdan "Elveda" diye çıkarken, iki adım sonra bir başka kapıdan "Merhaba" diye giriyorlar.


Biraz öncekine çare olamayan, biraz sonra başkasına kurtarıcı oluyor! Her şey artık çığrından çıkmışçasına bir hızla olup bitiyor. Hesabı kitabı tutmak namümkün... Biz de -kimsek artık-, tüm bu olup biten saçmalıklara rağmen, normal davranmayı, olağan karşılamayı sürdürüyoruz.

Bu topraklardan da geçen ve o da bir çokları gibi başlangıç ve sonu bir bütün olarak yaşayamayanlardandı: Cesare Prandelli... Bugün haberi düştü: 'Fiorentina ile yolları ayrıldı'. Manşetler, onbinlerce kez aynı yerden atıldı: Yollar ayrıldı... Kimse satır aralarına inmedi. Oysa, bu ayrılıkta büyük bir çığlık vardı. Bizim; hepimizin içine düştüğü ama ısrarla görmezden geldiği gizli bir yenilginin ifşası... Prandelli, bu yenilgiyi itiraf etti. Biliyorum, ben yazdım diye de duyulmayacak. Maç istatistikleri verilecek, geçilecek...

63 yaşında, bu futbol düzenine karşı pes ettiğini ilan eden Prandelli'nin veda satırlarına bakın:


"Hayatımın bu döneminde kendimi, olduğum gibi olmama izin vermeyen absürd, rahatsız edici bir konumda buluyorum. Son aylarda içimde büyüyen gölge, bazı şeylere bakış açımı değiştirdi. Buraya yüzde 100'ümü vermek için gelmiştim ancak gelinen noktada bunun artık mümkün olmadığını görüyorum.


Herkesin iyiliği için geri adım atmaya karar verdim. Bu kararla antrenörlük kariyerimin bitmiş olabileceğinin farkındayım. Ancak hiçbir pişmanlığım yok ve olsun da istemiyorum. Hayatım boyunca bir parçası olduğum bu dünya, artık bana göre değil ve bu dünyada kendimi tanıyamıyorum. Muhakkak ben de değiştim, lakin dünya benim düşündüğümden daha hızlı ilerliyor. İşte bu yüzden bu hızın içinde savrulmaktansa, durup gerçekten kim olduğumu arama zamanımın geldiğine inanıyorum."


Prandelli, hepimizi yüzleşmeye çağırıyor. 'Lakin' kimse aynayı eline almayacak. Aksine "Ayna ayna söyle bana en büyük kim" diye sormaya devam edeceğiz; ismimizi duymaktan başka bir seçenek tanımadan aynaya...

Prandelli ikinci defa hayatla bu kadar keskin bir yol ayrımına düşüyor. 1990 yılında teknik direktörlük kariyerine başladı. Büyük bir kulübün başına geçmek için 14 yıl emek verdi. Nihayet o fırsatı, 2004 yılında Roma Kulübü ona tanıdı. O da şampiyonluğa oynayacaktı ki, eşi Manuela Caffi, göğüs kanserine yakalandı. Prandelli, 1982 yılında Caffi için attığı imzayı seçti. Sezona başlamadan, Roma'ya attığı imzayı yırtıp attı. Kanserle 3 yıl mücadele eden ama kaybeden karısının yanında durdu.

Çok denedi Prandelli, olmadı. Ama olmamasını kabullenmek de bu hunhar düzende çok daha büyük bir erdem. Şampiyonluktan da... Tabii anlayana; kaldıysa şayet...

Taraftarından futbolcusuna, başkanından teknik direktör ve gazetecisine kadar, hayatın olmazsa olmazı muamelesi yaptığımız futbol, artık yeşil çim kokmuyor. Kin, düşmanlık, ölümcül hırs, para, tahammülsüzlük, mutsuzluk.... Ne varsa insanı hasta edecek, işte o duyguları taşıyor.


Son haftaya kadar yarışta; yani yolda olmanın tadına varmak yerine, şizofrenik hallerle ve komplo teorileriyle her gün ömürlerini azaba çeviren insanlar! Bir durup düşünün Prandelli gibi..


İranlı büyük yönetmen Abbas Kiyarüstemi, hastanede ölümü beklediği günlerde son bir istekte bulunur. Bir şarkıdır bu...

Şirazlı Şadi'nin kaleminden dökülen 'Nobahari' isimli şarkıyı Solmaz Naraghi sazıyla çalıp söyler. Muhteşem söyler ki, Kiyarüstemi, gözyaşlarını tutamaz...

Ölümle hayat arasındaki o son ara durağı, bu kadar iyi anlatan çok az görüntü vardır, izlediğim. Usta yönetmen, hayata olan tutkusunu kendisiyle yüzleşerek, bize son bir 'film' gibi sunar.

Der ki şarkı: "Bize bir ömür daha lazım, öldükten sonra. Çünkü bu ömrü yalnızca umut etmekle geçirdik."